Een baan in de zorg is niet voor iedereen. En een baan bij De Winckelsteegh, een specialistische zorglocatie van Pluryn in Nijmgen voor mensen met een ernstig verstandelijke of meervoudige beperking, al helemaal niet. Toch was er bij Daans vrienden geen enkele twijfel. De zorg is hem op het lijf geschreven! Zijn vrienden hadden gelijk. Al na een eerste succesvolle meeloopdag bij De Winckelsteegh wist Daan het zeker: dit is wat ik wil. 

Door zijn werk in de modewereld zag Daan (38) in korte tijd de halve wereld. Een jongensdroom, die hij toch zonder twijfel inruilde voor een carrièreswitch naar de zorg: “Ik was een beetje klaar met het oppervlakkige. Mijn verlangen om mensen te helpen werd steeds groter. Groter dan het spannende en snelle leven dat mijn werk in de mode me bracht. Maar papieren om de switch te maken had ik niet.” Via een bbl-traject bij Pluryn-locatie De Winckelsteegh, waarbij je één dag in de week naar school gaat en de rest van de week in de praktijk werkt, werd een verandering van baan mogelijk. 

Kleine signalen oppikken

Bij De Winckelsteegh komt Daan terecht op een groep waar mensen met een ernstig verstandelijke beperking met sterke gedragsproblemen (EVB+). Al tijdens de eerste meeloopdag vielen hem bepaalde dingen op: “Ik zag hoe de begeleiding op de groep zelfs de kleinste signalen van bewoners oppikten. En hoe erg gesteld de bewoners op hun begeleiders waren. Ik kreeg daar een heel fijn gevoel bij. Het gevoel dat hier werken echt iets betekent. Dat merk ik zelf ook nu ik hier werk. Ik was meteen verkocht.” 

Omgaan met grote verschillen

Daan werkt inmiddels bij de Spechtlaan 28. Een geschakelde woning, waar 10 bewoners wonen en zorg krijgen. Zij zijn allemaal volwassen, maar zitten sociaal-emotioneel en/of cognitief allemaal op een (veel jonger) ander niveau: “EVB+ is nog best een vaag en breed begrip. Je kunt hier met iemand werken die qua sociaal-emotionele ontwikkeling niet verder is dan een kind van 1. Maar ook met cliënten met een sociaal-emotionele ontwikkeling van een kind van 7. Daar zit een groot verschil in. En daardoor is er niet één benadering die voor iedereen werkt. Met sommigen kun je een kort maar simpel gesprekje voeren. Bij anderen moet je het doen met non-verbale signalen. Je moet echt per cliënt wisselen tussen bijvoorbeeld een non-verbale benadering, of juist een meer warmhartige benadering. Dat verschil zie je ook terug in de doelen. Bij sommige cliënten werk je samen aan kleine doelen. Toewerken naar zelfstandig tandenpoetsen bijvoorbeeld. Bij anderen zijn die doelen groter: zoals het zelfstandig rondbrengen van de waskar op het terrein als een vorm van dagbesteding.” 

Persoonsgerichte aanpak

Als (persoonlijk) begeleider ben je echt een belangrijk onderdeel van het leven van de bewoner: “Dat is een heel bijzondere band, maar je moet het wel kunnen. Je moet er onvoorwaardelijk voor iemand zijn. Ook als het allemaal eventjes niet zo soepel gaat. En dat kan hier op de Spechtlaan best escaleren. Hier werken vraagt altijd om een persoonsgerichte aanpak. Je moet de bewoners echt leren kennen en daarop je benadering afstemmen. Dat heb ik als nieuwkomer in de zorg ook echt moeten leren. En daar krijg je gelukkig de tijd en ruimte voor. Maar sindsdien is mijn werk eigenlijk alleen maar leuker geworden.”