Peter Hartjesveld (48) kreeg ruim tien jaar terug de kans vrijblijvend kennis te maken met De Winckelsteegh. De Pluryn-locatie in Nijmegen liet hem daarna niet meer los. “Hier mogen werken is het mooiste wat er is, omdat de bewoners zo sterk afhankelijk zijn van jouw goede zorg en begeleiding. Als je – soms tegen alle verwachtingen in – een verschil weet te maken voor deze kwetsbare mensen, neem je dat de rest van je leven mee.” 

Dat eerste bezoek; Peter weet het nog precies. Privé liep 't niet lekker en ook op werkgebied was hij zoekende, met verschillende korte baantjes in de commerciële dienstverlening op zijn cv. Of de gehandicaptenzorg hem zou passen? “Ik besloot de gok te wagen, bezocht één van de woongroepen op het terrein van De Winckelsteegh. Wat er toen gebeurde... Bij binnenkomst komt Gideon - één van de bewoners – direct naar me toe, pakt mijn hand en zegt: ‘Kom maar mee'. Op dat moment brokkelde een muur bij mij af en had ik het gevoel dat ik echt mezelf kon zijn. Onvergetelijk.”

Moeilijkheidsgraad

Peter is verkocht, om 't zo te noemen. Hij begint als aspirant-leerling, volgt in de loop der jaren diverse opleidingen en raakt ondertussen vertrouwd met het werk en de doelgroep: mensen met een ernstig verstandelijke of meervoudige beperking. “Bij De Winckelsteegh wonen mensen op groepen met verschillende niveaus van moeilijk verstaanbaar gedrag. Dat kan zich uiten in onvoorspelbare situaties en incidenten waarbij agressie komt kijken. Je moet echt stevig in je schoenen staan en mentaal weerbaar zijn om dit werk te doen. Voor mij is de uitdaging dat de moeilijkheidsgraad steeds een beetje wordt opgevoerd. Ik ga daarom van groep naar groep. Dat gaat allemaal heel geleidelijk en zorgvuldig, met de nodige extra trainingen en met goede begeleiding van ervaren collega's. Teamverband is in dit werk enorm belangrijk. Samen moet je sterk staan.” 

Echt mens

In de ruim tien jaar dat Peter nu bij De Winckelsteegh werkt, maakt hij een paar jaar terug de stap naar ‘de torens', midden in de wijk Hatert aan de Ruys de Beerenbrouckstraat. Verdeeld over drie flats van vier verdiepingen wonen daar 66 ouderen met een verstandelijke beperking in combinatie met geriatrische en somatische problematiek. “Wie denkt dat werken met deze doelgroep vanwege de leeftijd van de bewoners minder uitdagend is, die heeft 't mis”, zegt Peter. “Het vraagt juist veel van je, omdat de onderlinge verschillen in problematiek groot zijn. Mariëlle bijvoorbeeld kan, anders dan haar huisgenoten, aangeven wat ze voelt en graag wil. Dat is zwemmen. Ze zit in een rolstoel en heeft een zware angststoornis, maar ik ben erop gebrand haar te helpen bij haar droom. Langzaam weet ik haar vertrouwen te winnen. Maanden- en maandenlang komen we samen steeds een stapje dichter bij haar doel; van meerijden in de taxibus tot gewend raken aan de tillift bij het zwembad. Echt het water in lukt na nog eens zes weken als ik haar voorstel om mee het zwembad in te gaan. Wat er dan gebeurt is onbeschrijfelijk: op het moment dat haar voeten de bodem voelen, klaart haar gezicht op en begint ze te lopen. Er verschijnt een lach op haar gezicht. Ze is echt mens. Fantastisch!”

Allesbehalve routine 

Het werken bij De Winckelsteegh raakt Peter duidelijk diep. Het verhaal van Mariëlle is niet het enige voorbeeld dat hij geeft van het unieke 1-op-1-contact met bewoners. “Het is het mooiste werk dat er is en allesbehalve een routineklus. Het vraagt veel van je: je volle aandacht, tevreden kunnen zijn met kleine succesjes, kunnen omgaan met onverwachte situaties. Je moet enorm veel geduld kunnen opbrengen, maar als je ziet dat jouw zorg een ander raakt en gelukkig maakt, is dat onbetaalbaar.” 

Teammanager 

Onlangs heeft Peter weer een nieuwe – voorlopig laatste - carrièrestap gezet: de senior begeleider zit opnieuw in de schoolbanken om teammanager te worden. “Bij De Winckelsteegh heb ik alle kansen gekregen om me te ontwikkelen. Om stap voor stap te komen tot waar ik nu sta en wie ik nu ben. Die ervaring en mijn enthousiasme wil ik dolgraag overbrengen op nieuwe collega's!”