Voor de elfjarige Ravi kunnen de pampers – in ieder geval overdag – de kast in. Onlangs doorliep hij met succes een zindelijkheidsbehandeling bij SeysCentra. Het resultaat overtreft alle verwachtingen die moeder Amanda en vader Bart voorafgaand hadden: “Ons is altijd verteld dat Ravi misschien wel nooit zindelijk zou worden.”  

Amanda en haar man hadden zichzelf tien jaar de tijd gegeven om aan Ravi’s zindelijkheid te werken: “We zeiden altijd: Als hij maar zindelijk is als hij tien is. Dat was voor ons nog ver genoeg weg. Bovendien hadden we nog genoeg andere doelen. Eten, praten en lopen.” Ravi heeft cerebrale parese, een houding- en ontwikkelingsstoornis en hoge spierspanning. Toen hij 6 was, werd hij bovendien gediagnosticeerd met autisme: “Het is moeilijk te voorspellen wat er voor Ravi allemaal mogelijk is. Daarom gaan we alles stap voor stap aan.” 

Loslaten
Vanzelf ging het niet, maar Ravi ging eten, leerde lopen en later ook praten. Maar zindelijk werd hij niet. En toen was daar ineens zijn tiende verjaardag: “We vonden het zelf moeilijk om loslaten. Het voelde toch een beetje als falen. Het was ons niet gelukt. Tegelijkertijd wisten we dat Ravi er klaar voor was. Misschien had het ook een beetje met het type behandeling te maken. Daar schuilt toch een zekere zin van intimiteit in. Maar van die gevoelens was ik eigenlijk al na het eerste gesprek met SeysCentra genezen.” 

Nadat het gezin thuis uitleg had gekregen over het traject, bezochten Amanda en Ravi het centrum in Malden. Het bezoekje trok Amanda over de streep: “Daar viel er een last van m’n schouders. Ik zag personeel dat geduldig was met Ravi, maar ook consequent. Met mij trouwens ook! Daardoor wist ik dat het goed zat: Deze mensen weten precies wat Ravi nodig heeft.” 

Ongelukjes 
Kort daarna start Ravi’s behandeling: een twee weken durende dagbehandeling bij SeysCentra, waarna de ouders thuis zelf aan de slag moeten. Essentieel daarin zijn de ongelukjes – die juist moeten plaatsvinden – en beloningen: “De vertrouwde pamper ging uit, maar Ravi’s ontlastingspatroon bleef hetzelfde. Natte en vieze broeken dus! Daar hadden we moeite mee. Maar SeysCentra was stellig: Amanda dit hoort erbij, hier zijn we voor. Deze ongelukjes zijn nodig om Ravi verder tot leren te kunnen zetten.” 

Het effect van intensieve training is verbazingwekkend. Het aantal ongelukjes is na twee weken sterk verminderd en Ravi gaat steeds vaker zelf naar de wc. Het is aan Amanda en Bart om de lijn die SeysCentra in heeft gezet door te trekken: “Thuis alles registreren met registratielijsten. De hoeveelheid, het moment, het aantal ongelukjes. Zelfs tot aan de grootte van Ravi’s ontlasting toe. Dat moest in ronde fruiteenheden: een druif, mandarijn of sinaasappel. Daar hebben we samen veel lol over gehad.” 

Trotse broer 
Inmiddels is het gezin een aantal maanden verder. En is Ravi overdag zo goed als zindelijk: “Hij gaat zelf naar de wc. We helpen hem alleen nog met het afvegen van zijn billen. Dat we dit in relatief korte tijd konden bereiken, hadden we nooit verwacht. Het geeft ons als gezin zoveel vrijheid.” Amanda en Bart zijn enorm trots op Ravi, die zelf ook steeds bewuster lijkt van de situatie en zijn lichaam. Maar het trotst van allemaal? Dat is Ravi’s kleine broertje Duuc: “Hij heeft er op school zijn spreekbeurt aan gewijd. Zo trots is hij op zijn grote broer!”