Al ruim een kwart eeuw werkt Jan Westra (54) met jongeren en (jong)volwassenen met een complexe zorgvraag. “Eerst bij een zorginstelling voor jonge kinderen in Apeldoorn en sinds 2014 als begeleider bij verschillende groepen van Het Hietveld van Pluryn.” In die 25 jaar veranderde er veel in Jan’s leven, maar aan zijn manier van werken bleef hij altijd trouw: “Ik wil dat zij het leuk hebben, dan heb ik het ook leuk.” “Ik was 28 jaar toen ik voor het eerst als begeleider aan de slag ging. Bij een woongroep voor jongeren, op aanraden van een vriend.” Na een kort sollicitatiegesprek was Jan van het ene op het andere moment begeleider van acht jongeren. “Ik ben toen als de bliksem begonnen met een opleiding. In de jaren daarna heb ik met veel plezier met kinderen gewerkt.” Toen zijn toenmalige werkgever in 2014 alle groepen sloot, klopte hij met zijn cv aan bij Het Hietveld. Daar vond hij zijn plek bij woongroepen in Huis 1 en Huis 6 op het terrein in Beekbergen. Vertrouwen “Daar kwam ik in een heel andere omgeving terecht. Met een veel complexere doelgroep. Mannen en vrouwen met een verstandelijke beperking en ernstige gedragsproblemen.” Juist in die complexiteit vond Jan zijn uitdaging: “Ik begreep pas later in mijn carrière wie ik echt was en hoe ik dat kon vertalen naar mijn manier van werken. Cliënten voelen zich vaak onbegrepen. Zijn boos op zichzelf of op de situatie. Je kunt er dan voor kiezen om op te treden. Of juist dan de nabijheid te zoeken. Geef ze het vertrouwen. Pas dan kun je samen tot ontwikkeling komen.” Eigen ervaringen Dat vertrouwen echt iets met iemand kan doen, weet Jan al vanuit zijn eigen jeugd: “Je moet weten dat ik vroeger in een kinderhuis gezeten heb. Een vakantiekolonie heette dat toen. Die tijd heeft wel iets in mij losgemaakt. Niet dat ik daar per se negatieve gevoelens bij heb. Ja ik had heimwee, maar vond er ook warmte. Ik had vertrouwen in die mensen, dat was fijn. Daarom hoop ik nu ook dat cliënten vertrouwen hebben in mij. Dat ze zich fijn kunnen voelen in mijn omgeving.” ‘Kleine’ dingen “Dat gevoel, dat zit ‘m vaak in de kleine dingen. Iemand zover krijgen dat hij weer mee kan eten aan tafel, met de anderen. Als je ziet waar iemand soms vandaan komt… Smijtend met eten op zijn slaapkamer… Als het stap voor stap uiteindelijk toch weer lukt om hem aan tafel krijgen. En je ziet wat het met iemand doet. Dat maakt het werk zo mooi. Daar kan ik soms bijna van huilen, zo mooi vind ik dat.”