Na zijn pensionering verhuisde Peter Diederen met zijn vrouw van Sittard naar Groesbeek en kwam de wens op om vrijwilligerswerk te doen. Inmiddels heeft Peter de ideale match gevonden. Bij De Winckelsteegh brengt hij iedere dinsdag met een club jongens van de Jol incontinentiemateriaal rond bij de groepen om daarna zwerfvuil te prikken in het nabijgelegen bos.

Een zonnige dinsdag. We treffen Peter en de jongens binnen in de Jol, aan het fruit. De ochtendactiviteit zit erop. Nadat iedereen aan tafel weet hoe die man heet die Peter vragen komt stellen (en voor welke voetbalclub hij is), verkassen we naar een rustiger plek. Daar vertelt Peter dat zijn vrijwilligerswerk hier beantwoordt aan een oude liefde: “In mijn jonge jaren werkte ik in Sittard, na de opleiding tot z-verpleegkundige, zes jaar op een instellingsterrein als De Winckelsteegh. Ik liet me daarna omscholen, volgde een heel ander carrière-pad, maar de affiniteit met de gehandicaptenzorg heeft me nooit losgelaten. Toen ik nadacht over vrijwilligerswerk, was ik er dus snel uit.”

Als je weet wat voor soort vrijwilligerswerk je wil doen, ben je er nog niet. Hoe kwam je op deze plek terecht?
“Op de website van Pluryn zag ik een vacature voor chauffeur elektrische huifkar bij De Winckelsteegh. Ik reageerde en al snel volgde een oriënterend gesprek waarin ik meer te horen kreeg over de mogelijkheden. Zelf maakte ik mijn wensen ook duidelijk. Ik wilde drie dingen niet: ik zocht geen rol als maatje en wilde als vrijwilliger niet met incontinentie of fysiek geweld te maken krijgen. Dat klinkt misschien kort door de bocht, maar als vrijwilliger heb je de ruimte en de luxe om te kiezen wat bij je past. Ik doe wat ik doe, puur omdat ik 't leuk vind, niet omdat 't moet.”

Op dinsdagen ben je nu op het terrein van De Winckelsteegh te vinden. Hoe ziet je dag er precies uit?
“Sinds een half jaar ben ik hier iedere dinsdag van half 9 tot half 4; niet als chauffeur op de huifkar, maar met een heel leuke andere daginvulling. 's Ochtends ga ik met een clubje van 8 met karren vol incontinentiemateriaal langs de groepen. Het is mooi om te zien dat de jongens daarmee helemaal in hun element zijn. Ze komen de ene na de andere bekende tegen en kennen het terrein op hun duimpje. Het zwerfvuil prikken daarna is op initiatief van mij ontstaan. Tijdens een wandeling in het bosje vlakbij schrok ik van de troep die daar lag en lanceerde ik het idee daar wat aan te doen. Sindsdien verzamelen we iedere week weer minimaal een vuilniszak vol troep. De jongens die me daarbij helpen verveelt dat nooit. Bij iedere nieuwe vondst is het alsof ze de mooiste goal van de wereld hebben gescoord.”

Een half jaar vrijwilliger bij De Winckelsteegh. Hoe kijk je daarop terug?
“Het vrijwilligerswerk bevalt me prima. Het is fijn om een zinvolle invulling te hebben, van betekenis te kunnen zijn. Daarnaast is het ontzettend leuk. Iedere dinsdag weer geeft het een kick als ik hier vanuit Groesbeek kom aangefietst en daarna met de jongens op pad ga. Hun spontaniteit is onbetaalbaar. Als ik het afgelopen half jaar een euro had gekregen voor iedere keer dat m'n naam genoemd is, was ik nu al miljonair geweest.”

Het vraaggesprek zit erop. Peter komt naar buiten en inderdaad: binnen een minuut zou hij tien euro rijker zijn als-ie betaald zou worden bij het noemen van zijn naam. Als Robin hoort dat er ook een foto nodig is bij het artikel troont hij ons naar buiten en positioneert Peter zonder haperen op de juiste plek. Peter bij de Jol, het perfecte plaatje: niks meer aan doen!