Pakweg anderhalf jaar geleden gooide Tamara Tromp (34) het roer drastisch om. Verliefd liet ze het platte Almere achter, verhuisde naar het Brabantse Overloon en vond haar nieuwe roeping bij Pluryn in de heuvels van Groesbeek: “Ik was comfortabel in Almere, had het nog altijd goed naar mijn zin op het werk, maar was stiekem ook benieuwd wat er nog meer was. Inmiddels weet ik dat ik de juiste stap heb gezet.” “Tsja... Liefde kruipt waar het niet gaan kan”, verklaart Tamara haar levens veranderende stap: “En voor mij had dat een verhuizing naar de andere kant van het land en een nieuwe baan tot gevolg. Ik heb nog even getwijfeld; is de afstand naar mijn werk niet te overbruggen? Ook omdat ik het er gewoon goed naar m’n zin had. Maar die afweging was snel gemaakt. Bovendien was dit ook het moment om iets nieuws te proberen en mezelf verder te ontwikkelen.” Zoekend naar een nieuwe baan die bij haar past, loopt ze bij een aantal organisaties een dagje mee. Ook bij Plurynlocatie Kemnade Werkenrode Schoonoord kijkt ze een dag in de keuken: “Daar stond de doelgroep compleet in contrast met wat ik gewend was, maar was het gevoel meteen goed. Hier wonen (jong)volwassenen (23+) met een licht verstandelijke beperking en complexe psychiatrische- en gedragsproblemen. Anders dan bij mijn vorige werkgever, waar ik met meer en jongere cliënten in groepsverband werkte, ben ik nu persoonlijk begeleider van slechts twee cliënten. Zij wonen allebei in een zelfstandige woonruimte en wonen dus niet in groepsverband. Daarnaast ondersteun ik tijdens mijn diensten natuurlijk ook de andere cliënten.” Parkeren Hoewel Tamara veel op haar bord heeft, merkt ze dat ze bij Schoonoord toch meer tijd en ruimte heeft voor persoonlijke aandacht: "Omdat ik maar twee cliënten persoonlijk begeleid, kan ik wat meer tijd voor ze uittrekken en heb ik de vrijheid om iets met ze te ondernemen. Even naar het dorp een kopje koffiedrinken, of een wandeling maken door het nabijgelegen bos. Het levert vaak de beste gesprekken op. Die nabijheid is voor deze doelgroep echt heel belangrijk. Dat je er voor hen bent wanneer dat het hardste nodig is. Met de onderlinge vertrouwensband die daardoor ontstaat, kun je verder. Maar het is wel lastig om daarin een gezonde balans te vinden en het voor jezelf af te kaderen. Ik zeg wel eens: je kunt een mens niet als een auto parkeren, om er morgen verder aan te sleutelen.” Onbegrepen De bewoners van Schoonoord vormen voor buitenstaanders een onbegrepen groep, merkt ook Tamara: “Zij zien mensen die vaak weer tegen dezelfde struikelblokken aanlopen of voor overlast in de buurt zorgen, maar gaan daarbij volledig voorbij aan de sociale context en achtergrond van deze cliënten. Natuurlijk gaat het ook hier, dit is een vervolgstap voor mensen die toewerken naar meer zelfstandigheid, nog wel eens mis. Maar er gaat ook heel veel goed, alleen zijn die stapjes veel minder duidelijk. Het is heel erg makkelijk om mensen ergens in een huisje met een groot hek eromheen te plaatsen en er vervolgens niet meer naar om te kijken. Maar uiteindelijk verdient iedereen de ruimte om in eigen tempo te groeien. Daarom vind ik werken hier zo leuk: we blijven niet hangen in iemands problemen, maar kijken juist naar wat wel mogelijk is.