Een warm gezin om hun leven mee te delen, dat was jarenlang de wens van Sylvia (53) en Alexander (49). In 2016 mochten zij twee zusjes uit Congo in hun midden verwelkomen. Het adoptie-avontuur nam al snel een heftige wending toen bleek dat de meiden kampten met ernstige hechtingsproblemen. Het GezinsFACT-team van Pluryn liep tweeënhalf jaar met het gezin mee. Sylvia, Alexander en de meiden verkregen zelfvertrouwen om op eigen kracht een fijn gezin te vormen, waarin iedereen er op zijn eigen manier mag zijn. “Wat mij trots maakt is de veerkracht van dit gezin”, vertelt Karin van Schipstal, die als systeemtherapeut bij de familie over de vloer kwam. “Toen wij hier met GezinsFACT begonnen waren Sylvia en Alexander compleet uitgeput door de maandenlange afwijzing door de zusjes. Hun goede bedoelingen om een warm thuis en vertrouwen te bieden, kwamen totaal niet aan bij de meiden die toen zeven en dertien jaar oud waren. De onmacht was duidelijk voelbaar. Van twee kanten overigens, want ook voor de meiden was het een moeilijke situatie.”
Uithuisplaatsing voorkomen Met GezinsFACT zet Pluryn breed in op de zogenoemde ‘zorgmijdende multiprobleemgezinnen’. “Vaak zie je dat er veel zaken spelen waardoor het binnen een gezin niet goed loopt”, legt Karin uit. “Met een team, dat bestaat uit een gedragswetenschapper, kinder- en jeugdpsychiater, systeemtherapeut, ambulant begeleiders en een ervaringsdeskundige, brengen we het gezin en de (sociale) omstandigheden in kaart. Alles is er op gericht om uithuisplaatsing te voorkomen en het gezin weer op eigen kracht te laten functioneren.” Vanwege de adoptie liepen beide zusjes een trauma op. Vooral voor de oudste bleek het feit dat ze was afgestaan niet te verkroppen. “Het maakte haar machteloos en boos maar ze kon dit niet uiten richting haar biologische ouders”, legt Karin uit. “In plaats daarvan richtte ze al haar frustratie op Sylvia en Alexander en trok haar zusje hierin mee.” De kersverse adoptieouders hadden zich wel voorbereid op opvoedkundige opstartproblemen en een taalbarrière. Maar toen ze daarnaast ook nog te maken kregen met een woedende puber die hen totaal afwees, wisten ze zich geen raad en liep de situatie langzaam uit de hand. Omslagpunt Na een half jaar begeleiding kwam toch ter sprake wat iedereen wilde voorkomen: uithuisplaatsing van (een van) de meiden. “En pas toen ging het knopje om”, weet Karin. “Want ondanks dat Congo hun thuis is, begrijpen de meiden heel goed dat ze hier bij Sylvia en Alexander een veilig huis hebben. Een plek die hen kansen biedt en waar ze willen blijven. Langzaamaan kwam het hechtingsproces op gang waarbij wij als team tweeënhalf jaar lang werkten aan een steeds betere verbinding tussen de adoptieouders en de zusjes.” Inmiddels is de begeleiding afgeschaald en functioneert het gezin zelfstandig. Uiteraard met vallen en opstaan zoals binnen elk gezin. Maar Sylvia en Alexander genieten van de verbondenheid zoals die nu is en van de levendigheid in hun ooit zo lege huis.