Mabel en Elly kennen elkaar inmiddels door en door. Dat is van ze af te zien. Schouder aan schouder zitten ze aan de koffie. Natuurlijk met een lekkere koek. In de gemeenschappelijke woonkamer van Elly’s woonvoorziening is het gezellig druk. Medebewoners lopen binnen, mengen zich nieuwsgierig in ons gesprek en vertrekken weer net zo snel als dat ze kwamen. “En zo gaat het eigenlijk altijd als ik hier ben”, vertelt Mabel: “En dat al 17 jaar.”  

Pakweg 17 jaar geleden voelt Mabel dat ze wel weer toe is aan wat leuks. Al sinds haar achttiende doet ze aan vrijwilligerswerk, omdat het – naar eigen zeggen – bij haar past. In een vrijwilligersmap leert ze over het maatjesproject van Pluryn in Groesbeek, wat toen nog de Groesbeekse Tehuizen heette. Vrij snel na het eerste telefoontje zit ze in het oude dagactiviteitencentrum tegenover Elly: “Er was een klik vanaf het eerste moment.” 

Kijken naar wat wel kan

Mabel en Ellie zijn met recht maatjes te noemen. En daar is Elly heel gelukkig over. Ze wilde graag een vriendin – iets wat voor veel mensen met een beperking, zo blijkt uit onderzoek, niet vanzelfsprekend is: “We doen veel leuke dingen”. Wat haar is bijgebleven van de afgelopen 17 jaar? “De huifkar”, klinkt het vol enthousiasme: “En de Winter Efteling.” Het zijn de krenten uit de pap, zo blijkt, maar de lijst met dingen die ze samendeden en nog willen doen is veel langer: “We doen echt van alles”, legt Mabel uit: “Vroeger, toen Elly nog kon lopen, winkelden we graag in het centrum van Nijmegen. Zo graag zelfs dat de medewerkers van de C&A ons op een gegeven moment kenden. Tegenwoordig gaat dat allemaal niet meer zo makkelijk en kijken we vooral naar wat nog wel kan. Samen het centrum van Groesbeek in, een rondje eropuit, gezellig koken of lekker knutselen.” 

Impact 

Op Elly’s woongroep is zij de enige die echt een betrokken maatje heeft. Mabel vindt dat jammer: “Vrijwilligerswerk is zoveel waard. Ik kan er soms echt met m’n hoofd niet bij waarom het niet veel vanzelfsprekender is voor mensen. Ik kan altijd gaan en staan waar ik wil, maar voor Ellie is dat heel anders. Als je ziet wat je met zo’n kleine tijdsinvestering voor iemand kan betekenen. Dan is het toch heel simpel.” Vanuit een hoek van de kamer krijgt Mabel een zakdoekje aangereikt: “Kijk, dit bedoel ik nou. En kijk ook die glimlach op haar gezicht. Meer heb je toch niet nodig.” 

 

Kijk jij ook naar wat wel kan? Word vrijwilliger!